Gebouw wordt landschap, landschap wordt gebouw

De Groene Stad lag op vier eilanden, midden op het Floriade-terrein. Op elk van de eilanden was een typisch Nederlands landschap ingericht: een intensief bebouwd ‘stedelijk’ cultuurlandschap, een weidelandschap, een natuurlandschap en een waterlandschap. De gebouwen gingen met die landschappen steeds een bijzondere relatie aan.

In het grootste gebouw, de Gelaagde Stad, was het landschap het bouwwerk binnengehaald. Met onder meer daktuinen, verticale tuinen en tuinen in en onder het gebouw werd gedemonstreerd hoe ook in een dichtbebouwde stedelijke omgeving een groen landschap kan worden geïntroduceerd. De opgave werd ook aangegrepen om nieuwe tijdelijke structuren te bedenken: het ‘kale’ gebouw was een constructie van steigermateriaal en Stelconplaten. In die structuur waren enkele opvallend gekleurde, dichte volumes aangebracht, waarvan er een de archetypische vorm van een huis had.

Het omgekeerde doet zich voor als een gebouw zich in het landschap voegt, en daarin zelfs gedeeltelijk wordt opgenomen. Dit was het geval bij het informatiepaviljoen, dat grotendeels verborgen lag onder een (opgetild) weidelandschap. Aan drie kanten werd het paviljoen ingesloten door damwanden, waartegen aan de buitenzijde taluds waren opgeworpen. Binnen deden de damwanden dienst als expositiewanden.

Het Leemhuis en het Boomhuis vertegenwoordigden de derde categorie: gebouw en landschap vallen samen. In het Boomhuis werden boomstammen gebruikt als kolommen die een structuur met uitzichtplatforms dragen. De gebogen wanden van het Leemhuis waren gemaakt van gestapelde, met leem beklede strobalen. Door hier en daar strobalen weg te laten ontstonden vitrines. De traditionele rieten kap was gedeeltelijk opengeknipt om genoeg licht te laten binnendringen in het interieur waar, toepasselijk, een tentoonstelling over bouwen met snel te produceren (‘kortcyclische’) bouwmaterialen was ingericht.

Tekst: Olof Koekebakker (uit monografie DP6. Tien jaar architectuur)